AankomstEN in Brazil

hier is dan mijn eerste verslag van alle die komen gaan.

om te beginnen wil ik iedereen bedanken die op een vroege ochtend speciaal voor mij naar Schiphol is gekomen, dankjewel! dat gaf me een gevoel dat jullie allemaal achter me staan en me steunen in dit jaar. maar goed na alle tranen en knuffels moest ik toch even de knop omzetten en me focussen of de vlucht. een vlucht van 12 uur waar ik al gelijk twee erg leuke braziliaanse mensen ontmoette en mij graag wilde helpen met het uitleggen van hun cultuur gelijk een moment van warmte waar ik in terecht kwam met m'n Rotary blazer aan.

20 minuten voor het landen in Sao Paulo begon ik naar buiten te kijken en te beseffen dat ik in Latijns amerika ben, vanuit het vliegtuig kan je altijd zo goed de grenzen zien en hoe het land aan de zee grenst. Ik zag een grote stad en keek m'n ogen uit (dit moet het zijn kwam gelijk in me op) maar later bleek al gauw dat dat een "voor stad" was en later pas de echte stad. Sao Paulo heeft met de voorsteden 22 miljoen inwoners, kun je nagaan. het was alsof ik in een film zat en over de grote achterwijken en getto's heen kon kijken en paar km verder op zie je weer de duurste huizen met zwembaden. geweldig om Sao Paulo van boven te zien!

na het ophalen van m'n koffers kwam ik bij het moment aan van mijn eerste ontmoeting met Brazilie en dus ook Brazilianen. dit was in dit geval Irinue Burin, een wat oudere man (Rotarian in Brazilie), hij zou mij voor de nacht in Sao Paulo opvangen aangezien ik mijn hotel moest cancelen omdat ik nog geen 18 ben.. Maar ik had niets te klagen want meneer Burin stond mij met een bordje met mijn naam, een roos en een hoop Portugese grapjes op te wachten, waar ik overigens niets van begreep maar gewoon bleef knikken en lachen. daarna heb ik gelijk m'n euro's omgewisseld in de Braziliaanse Real en we konden beginnen aan onze auto reis van een uur door het Braziliaanse verkeer van Sao Paulo dat vergelijkbaar is met Marokko en Thailand haha. Irinue vond het dan ook onvoorstelbaar dat wij fietsen in Nederland en heeft wel tien keer gezegd dat dat in Sao Paulo niet mogelijk is vanwege alle bergen.

Irinue vertelde over een zoontje van tien jaar die hij heeft geadopteerd, Lucas. een heel lief kind dat ons met een grote hond stond op te wachten en in het Portugees de opdracht kreeg al mijn zware koffers te dragen, opeens voelde ik me heel schuldig dat ik al die kleren, schoenen, tassen en jasjes heb meegesleept.
na een douche en wat warme kleren werd er nog wat eten op tafel gezet en werd weer in vol enthousiasme verteld hoe bijzonder Irinue het vind dat ook mijn vader op de fiets naar zijn werk gaat. toen het onderwerp geloof ter sprake werd gebracht herhaalde hij eerst de vraag nog een keer welk geloof ik had toen ik zei dat ik niet geloof. ik dacht deze vrije geest van denken is niet de juiste aanpak dus begon ik gelijk over mijn grootouders die zeer protestants zijn en toen viel de stilte gelijk weg in een enthousiaste "aaaah I understand!"

Ik kon m'n ogen nauwelijks open houden na een 12 uur durende vlucht met een tijdsverschil van vijf uur dus om stipt 9 uur viel ik in slaap waar ik de volgende ochtend wakker werd met Lucas en ik alleen thuis. Hij spreekt letterlijk geen woord engels dus het was vooral veel lachen en elkaar een beetje aanstaren. Tot hij op het idee kwam om te vragen of ik van voetbal hield en ik kon nog geen ja zeggen of hij had al het Fifa spel gepakt en begon me vol overtuiging uit te leggen hoe te controler werkt. hij speelde voor Brazilie en ik was Nederland. heb heel vaak de naam Neymar horen vallen over hoe goed die was en voor Barcelona speelt haha. na drie potjes kwam Irinue terug van zijn werk om mij weg te brengen naar het vliegveld en ik mijn reis voort zou zetten naar Araguari (de stad van mijn gastgezin).
Hij begeleiden me tot de duane en vanaf daar stond ik er weer alleen voor wat vervolgens nog niet soepel verliep. drie vluchten zonder gate die moesten over vijf minuten moesten boorden een groot drama op de luchthaven van Sao Paulo. Ik werd weer eens op de proef gesteld en ben aan iedereen die er beetje vertrouwd uitzag gaan vragen waar ik heen moest na veel gedoe en gestress van vooral de meedewerkers op de luchthaven ben ik in het goede vliegtuig terecht gekomen en werd zelf in het vliegtuig nog even herhaald dat dit het vliegtuig naar Uberlandia was van de drie haha een man naast me rende er op het laatste moment nog uit. deze vlucht was na mijn gevoel zo voorbij en ging vrij soepel na de koffers liep ik in een keer door naar alle lieve mensen die op me stonde te wachten met borden met "welkom Joeke!".
ik was zo verrast door alle warmte in een keer iedereen begon gelijk te knuffelen en kussen om m'n wang. geweldig hoe lief en zorgzaam de mensen hier zijn. af en toe heb je natuurlijk wel zoiets van waar begin ik aan en blijf je maar lachen omdat veel meer kun je niet zeggen op een paar mensen die engels spreken na. mijn gastouders kunnen geen engels waardoor ik lastig met hun kan praten. maar zoveel liefde en knuffels krijg ik hier van mijn moeder continue krijg ik in het portugees "mijn huis is jou huis" te horen. geweldig maar nog nauwelijks besef dat dit pas dag 1 is in Araguari en ik nog 364 dagen te gaan heb..

daarnaast heb ik ook het andere exchange meisje, Zaria (Ria), ontmoet. zij spreekt vloeiend Engels en komt uit Bermuda. een heel lief meisje ook stiekem heel nieuwsgierig naar Nederland zodra iemand iets vraagt over Amsterdam is ze meteen op de hoogte en vraagt ze achteraf nog een paar dingen, erg leuk!

het is hier heel bijzonder, apart, warm, gezellig en anders tegelijk door het stadje lopen, omdat we 's avonds wat gingen eten, besefte ik echt dat dit mijn huis wordt voor het komende jaar. heel gek en nauwelijks te bevatten. als je vervolgens in je kamer zit en je kleren in je kast legt maar vooral ook weer alle foto's ziet van alle mensen waar je zo van houd en nu niet bij je zijn om dit met je te delen en alle lieve brieven die iedereen heeft gemaakt voor in het vliegtuig echt daar krijg ik gewoon tranen van in m'n ogen. het is zo anders echt alles is anders! ik mis m'n fiets, bad, bed, hockeyclub, school, de albert Hein en natuurlijk iedereen die er voor me is! maar ik ga dit doen en het gaat me lukken!