The Brazilian country side

Ik las dit even terug uit mijn boekje van de afgelopen dagen toen ik werd uitgenodigd mee te gaan naar de boerderij van m’n gastvader, Adriano, samen met m’n gastzus Aline. (8 april t/m 10 april):

Vanochtend zijn Aline, Adriano en ik aangekomen op zijn boerderij. Ik zat die ochtend rechts in de verkleurde, witte truck die ons door het landschap leed. Ik staarde met een glimlach naar het Braziliaanse platteland. Met de warme ochtend zon op m’n gezicht sloot ik soms even m’n ogen om de wind en m’n wapperende haren over m’n gezicht te laten glijden. Ik genoot, het moment maakte me gelukkig. Alles was even goed en niets kon het even weg nemen.
Het is hier prachtig. Franse en Italiaanse gevoelens komen naar boven als je het mooie, oude, primitieve huis binnen loopt met rouwen raamluiken, beige en olijf groene muren en warme, geel, bruinige tegels. Het is fijn even weg te zijn, gewoon even alleen maar mooie bloemen en blije, kwispelende honden in alle verschillende kleuren en maten om me heen te hebben. Maar, het mooiste moest nog komen. Nog geen twee uur na aankomst zaten op een paard midden in de natuur en lag het uitzicht als een lange weg aan onze voeten. Het was een geweldig gevoel van vrijheid. M’n haar hing los en ik liet me lijden door wat de weg ons bood. Ik was rustig en ontspannen en zag eigenlijk weer even in hoe mooi het leven kan zijn. Die doelloze en uitzichtloze dagen ben ik zat, ik wil leven.
Tot en met donderdag mag ik van dit stukje vrijheid genieten maar, ook daarna heb ik geweldige dingen voor de boeg.
Mijn gast zus Aline woont inmiddels ook weer thuis, Catalão waar ze een tijdje woonde in verband met haar studie was nog niet helemaal wat ze ervan had verwacht. Ik moet zeggen dat haar terugkomst haar goed heeft gedaan, ze lacht meer en lijkt gelukkiger. Ik vind het heerlijk deze dagen hier met haar te zijn. Ik praat mezelf soms in dat alleen zijn best lekker is en dat is het ook maar, zodra ik mezelf te veel ruimte geef ga ik denken. Dan denk ik te veel na over thuis en m’n leven daar. Dat heb ik niet nodig, dat helpt me niet. Ik merk dat als ik aan thuis denk ik m’n hoofd er hier niet bij heb en nu gaat dat weer beter ik open m’n ogen weer, ik kan de mooie, kleine dingen van het leven weer in zien. Een mooie blauwe lucht kan soms al het verschil maken in hoe mijn stemming is.

Ik zit op de veranda, Norah Jones op de achtergrond en ik geniet van de kudden koeien die zo nu en dan voorbij komen aangestuurd door de mooie, sterke paarden. Ook de opgewonden, blije honden die eigenlijk geen rol hebben in de dagelijkse routine maar toch in het perfecte plaatje niet te ontbreken zijn.
Brazilië is een prachtig land met zoveel mooie en vooral bijzonder plekken om te ontdekken. Elke plek verschilt ook weer van de ander wat het juist ook zo speciaal maakt. Over twee weken mag ik weer een stukje leren kennen maar dan nu met mijn lieve familie aan mijn zij. Ik kan niet wachten om hun in mijn armen te sluiten.

Het is prettig mijn gastvader z’n gang te zien gaan. Het geluid van knarsend grind onder je voeten als de er met je laarzen doorheen loopt. Het voelt gezond en fris.
Vanochtend liep ik door het gras dat nog nat was van de ochtend dauw naar de stal. Ik gluurde door de houten planken heen om de koeien gemelkt te zien worden. Ik snoof de frisse ochtend lucht, gemixt met de dieren geur, op terwijl ik vol bewondering toe keek hoe natuurlijk zoiets verloopt. Naast mij stond de grote ‘kan’ waar de verse melk zo nu en dan in werd gegoten. Ik keek naar de pasgeboren katjes die de overgebleven restjes onschuldig oplikte.

Steeds komen herinneringen naar boven van een lang weekend jaren geleden ook ergens rond mei in Zuid-Frankrijk. De mooie Franse natuur waar we ook allemaal aan onze ontspanning toe kwamen. Ton had ons uitgenodigd en zo gingen we dan met drie Volvo ‘s Europa in. Alleen wij, onze familie, Franse wijn, Karin’s eten, stand in de mand, paardrijden en de bekende Pipowagens. Ook toen was alles even goed.
Toch heb ik ontdekt dat er zoveel kan gebeuren in een jaar. De dagen gaan vanzelf wel voorbij maar, je eigen geluk heb je zelf in de hand. Soms zou ik weer terug willen, weer dat onwetende kind willen zijn, dat er nog niet zoveel van je verwacht wordt. Daarom is het denk ik belangrijk om altijd het kind in jezelf te blijven zoeken, nieuwsgierig te blijven, willen ontdekken en opzoek gaat naar nieuwe uitdagingen.

Ik ben altijd dankbaar voor dat soort dagen, dagen dat je even weg mag, familie dagen, Tweede Kerstdag lunchen, verjaardagen, een week skiën in Zwitserland of dus vier dagen paardrijden in de Franse natuur met eindelijk wat lucht in je gedachte. Dan mag je alles even los laten en ben je niets verplicht.
Mijn vertrouwede familie waar ik zo naar verlang. Toch is het fijn dat we elkaar altijd hebben en hebben gehad.

Het is zo gek dat ik steeds meer ‘grote mensen dingen’ begrijp terwijl die altijd zo ingewikkeld leken. Misschien gaat het wel gewoon vanzelf en leer ik gewoon meer over mensen in het algemeen. Of leer ik over het leven, over liefde, vriendschap en familie. Soms als ik dat soort dingen besef wil ik niet gaan. Dan wil ik dat spel, waar ik het ooit eerder over had, nog niet beginnen. Maar, zoals ik al zei de dagen gaan vanzelf voorbij en dan gebeurd het uiteindelijk vanzelf wel.
Inmiddels lig ik in een mooie, traditionele hangmat. Ik kijk tegen het prachtige Braziliaanse landschap aan, ik voel me gelukkig en daar ben ik dankbaar voor!