get back again

Oké, genoeg ik moet ophouden met zielig doen. Ik ga genieten!
De afgelopen twee weken heb ik mezelf alleen maar de put in gepraat. Het was afgelopen zaterdag middag in onze keuken dat Ana Laura even zei waar het op stond. Nadat Aline die ochtend had gehoord dat ze was geslaagd, troste 'zus' was ik wel!, en dus net de volgende Braziliaanse traditie achter de rug had: voor de meisjes worden er eieren, meel en koffie over hun of op hun gegooid, gedurende ze half dronken wordt gevoerd door Braziliaanse cachaça. Daarnaast wordt er aan elke voorbijganger, aangezien het zich op klaarlichte dag op de boulevard afspeelt, om geld gevraagd om zo een feest of barbecue te organiseren. Op zich is dit een vrij bizar gezicht. Daar stonden we dan met een stuk of tien man langs de weg. Met een meisje dat eruit ziet alsof ze net het riool is uitgestapt en vervolgens straalbezopen is terwijl de andere negen mensen nuchter met een pakje meel en een dozijn eieren staan toe te kijken hoe zij bedelend de auto's afgaat voor geld. Een erg grappig gezicht. Ook het feit dat stiekem iedereen dit moment wilt voelen zodat ze aan de rest kunnen laten zien dat ook zij geslaagd zijn. Voor de jongens geldt ongeveer de zelfde regel alleen komt er nog bij dat zij hun hoofd kaal moeten scheren of op zijn minst millimeteren.
Dit alles is toch even wat anders dan de Nederlandse vlag uithangen met je tas eraan.

Maar goed, na daar twee uur lang rond te hebben gehangen, en Aline die bij thuis komst in de tuin werd afgespoeld zoals ze dat ook op brugklas deden gewoon met de tuinslang, zat ik dan met Ana Laura in de keuken. Ik mis haar normaal zijn we vaak samen nu alleen in de weekende maar daarnaast ben ik trots op haar!

studies, geld, thuis zijn dingen die mij een onderbuik gevoel bezorgen en waarvan ik soms nachten wakker lig. "Waar is onze vrolijke oh zo positieve Joeke?" zei ze. "Je moet eens ophouden, je hebt het goed bekijk het eens van de positieve kant. Jij was altijd de gene die ons oppepte. Je bent niet de enige met problemen!" was wat Ana die middag tegen me zei. Ja, het kwam wel even binnen en om eerlijk te zijn raakte ik geïrriteerd. 'Wat weet jij nou? Je begrijpt het niet..' is wat ik dacht. Maar ik dacht vooral aan jou mam. Ik dacht aan het verhaal dat je me ooit vertelde tussen jou en je vriendin. Dat zij er ook even hard uitgooide wat de echt realistische waarheid was en dat jou in de eerste instantie boos maakte maar haar later zo dankbaar was voor haar oprechtheid. En dat blijkbaar zoveel voor je betekende dat je het een paar jaar later aan je eigen dochter vertelde. En nu had ik zo'n zelfde moment, ik moest Ana dankbaar zijn. Oké, natuurlijk weet zij niet precies hoe het studie systeem in Nederland werkt met geld, toelating enz. Maar over het algemeen heeft ze gelijk. Ik moet ook niet zeuren ik heb het heel goed. Ik hoef ook alleen maar te kiezen.
wat me meer in de wegzit is geld en toelating..
Ik denk weer eens te veel en op een gegeven moment moet ik gewoon de knoop doorhakken. Ik kan wel blijven denken over dit en dat en nog eens dit maar ik weet het gewoon nog niet. Daarnaast het feit dat iedereen hier standaard dokter, advocaat, psycholoog of ingenieur wordt helpt ook niet echt mee. Het werkt gewoon anders hier. Een brede studie, een goede basis is wat ik nodig heb en de rest zien we wel! ik wil niet te nonchalant overkomen, natuurlijk moet ik nadenken maar soms moet je gewoon keuzen maken, beslissen. Ik ben gewoon weer bang. Op een andere manier namelijk met meer zelfvertrouwen maar, weer iets nieuws, weer een grote stap, weer een levenskeuze en weer die angst. Ik denkt dat ik met dit jaar het startschot heb gegeven. Nu begint het volwassen zijn, nu begint het echte leven vol met zorgen, keuzes maar ook leuke dingen. Dit is het leven waar m'n ouders het vaak over hebben als we praten over 'vroeger of nu'. Misschien heb ik het mis maar ik heb het gevoel alsof de eerste 18 jaar van je leven voor spek en bonen is. Alsof je nog even mee mag kijken met het spel voor je het gaat spelen. En zodra je de context van het spel redelijk begrijpt, en dat begint je te interesseren vanaf 16-17 jaar, ga je mee doen... zoals met bijna elk spel dat je voor het eerst speelt ga je pas vragen stellen gedurende het spel. Sommige mensen zullen je helpen andere spelen hun eigen spel en met de jaren leer je het spelen. Het spel is ingewikkeld en veranderd elke keer maar met de tijd leer je het beter te spelen (levenservaring). En van een pion klim je hoger op.. tot dat je ervaren bent. Natuurlijk weet geen een speler hoe het spel gaat lopen maar, ze kennen de trucjes, de regels, de manier van spelen. En dan ben je op een gegeven moment op een leeftijd dat je wie weet je eigen kinderen opleid tot spelers.
Ja, zo kan ik het wel redelijk plaatsen. Ik weet niet of ik nog mee kijk of dat ik al speel maar m'n hoofd zit vol vragen, angsten, ideeën en dromen. Ik wil het gewoon allemaal zo goed doen, ik ben bang om fouten te maken maar weet ook dat ik ze zal moeten maken om weer te leren. Ik ben bang verkeerde keuzes te maken. ik moet gewoon beslissen. Ik ben het zat m'n hoofd keer op keer te moeten laten ontploffen. Ik wil genieten en de laatste maanden onvergetelijk maken. Dat is m'n doel en dat ga ik doen! gelukkig maak ik mezelf wel.

E Lucas eu te amo meu melhor amigo do mundo!