Ga als bijna achttienjarige Zjo-ek door het leven

Het is vandaag zondag 20 oktober en gisternacht is de zomertijd ingegaan dat betekend dat ik nog een uur verder weg ben van thuis. Ook is het vandaag drie dagen voor mijn 18e verjaardag. En ik denk dat ik mijn hele leven wel het laatst had verwacht dat ik die in Brazilië zou vieren. Voor het eerst ben ik in de lente jarig en valt mijn verjaardag niet in een vakantie. Alles is anders en ik weet niet zo goed of ik juist dankbaar moet zijn deze speciale leeftijd in een prachtig land als Brazilië te mogen vieren, of ik eigenlijk toch ook wel die 18 ballonnen op m'n bed had gewild (zoals je elk jaar het zelfde aantal ballonnen als je leeftijd aantrof op je bed toen je wakker werd), en het typische ochtend ontbijt met m'n ouders en zusjes en ergens in die zelfde periode een feest met alle familie leden en vrienden van je ouders. Het is gek en ik heb dan ook geen idee hoe aanstaande woensdag eruit gaat zien. Is er een feestje? Een taart? geef ik een feestje voor vrienden? Ik wordt 18 en dat aan de andere kant van de wereld terwijl ik al die andere keren gewoon thuis was. Maar ik wil er ook niet zielig over gaan doen ik bedoel niet veel van m'n vriendinnen kunnen zeggen dat ze 18 in Brazilië werden, dus ik heb ook niet veel te klagen.

Afgelopen week hadden we geen school vanwege twee feestdagen achter elkaar en daarom dachten de scholen in Araguari we hebben een week geen les. Nou prima ik vond het allemaal wel best! Dit gaf mij dan ook de kans om voor het eerst echt naar Uberlandia te gaan om te shoppen en misschien klinkt dit te stom, maar ik heb dat zo gemist. In Amsterdam pak ik zelf de fiets en binnen tien minuten loop ik al halverwege de Kalverstraat. Hier is shoppen echt een uitje. Je moet met de auto naar een andere stad en op onze leeftijd is de chauffeur nog steeds een ouder haha. Maar goed aangekomen bij het shopping centre, waar ik overigens al een keer eerder was voor de bioscoop. Maar het beviel me prima een gebouw waar je alles kan vinden, de winkels standaard tot 10 uur open zijn, een een perfecte airconditioning. We begonnen in een mega winkel waar je alles wat met sport te maken heeft kan vinden! Ana Laura's moeder was opzoek naar renschoenen. Natuurlijk vond ik, als trotse Nederlander, gelijk het nieuwe shirt van het Nederlands elftal en daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden als echte toerist. Daarna het zelfde in de Havaianas store met de knal oranje, vrij lelijke, slippers met in plaats van een Braziliaans vlaggetje een Nederlands vlaggetje op de zijkant.
Tijdens het shoppen merkte ik ook gelijk weer, net als eerder die week, hoe vervelend mijn ING bankpas eigenlijk wel niet is. Eerder die week wilde ik geld bij de bank opnemen, wat bij de eerste bank überhaupt niet lukte en bij bank twee pas na drie pogingen. Ik schoot echt in de stress want ik heb toch echt in Nederland mijn bankpas wereldwijd omgezet. Op het moment dat we voor die pin automaat stonden met z'n vieren (ik, mijn gastvader en twee mensen van de bank) kon ik alleen maar denken aan het moment in Indonesië waar ik en Eva van Dommelen buiten stonden te wachten tot onze vaders klaar waren met pinnen en ik gefocust stond te kijken naar het ongelofelijk oude vrouwtje die daar naast de bank stond te bedelen. Op dat moment dat onze vaders naar buiten kwamen was het voor mij vanzelf sprekend dat geld overal en altijd uit de bank kwam. Dat is op zich ook zo maar toen ik in deze Braziliaanse bank stond te wachten, met m'n ogen gefocust op het gleufje waar het geld uit komt en m'n hand voor m'n mond alsof ik de moeilijkste wiskunde som aan het oplossen was, en dan na twee eindeloze minuten mijn 200 Reais eruit kwam en ik denk, wij alle vier ongelofelijk oplucht waren ik echt besefte hoe blij ik met geld mag zijn. Deze les heb ik al in deze twee maanden geleerd. Ik maak continue kleine schema's, balansen over hoeveel geld ik uitgeef en wat er in komt per maand. Ik schrijf alles op want ik heb gewoon niet veel. En ik voel me zo afhankelijk en dat gevoel is ergens echt vreselijk. Dat gevoel dat je niet mag en kan werken, ongeveer 50 euro van de Rotary krijgt, 75 van je ouders en dat is waar je het mee moet doen. Dat is ook te doen maar, het is soms zo lastig aangezien het hier de cultuur is dat je gewoon alles standaard van je ouders krijgt. En dat heb ik hier niet dus een keer kleren kopen in de maand houd in dat je de rest van de tijd ongelofelijk zuinig moet doen. Op zich een goede les want je leert hoe je met geld om moet gaan en dat je het meer respecteert als je een keer wat duurs koopt.

Ook blijf ik me soms verbazen over de cultuur hier. Ik krijg soms vragen dat ik denk mensen hoe kan je bij deze vraag niet om je eigen vraag lachen: "Rennen jullie naakt op straat?", "Hebben jullie seks op straat?" "Douchen jullie wel? Want Fransen niet dus misschien jullie ook niet omdat jullie er vlak bij zitten."
Ook heb ik al 1000 keer verteld dat wij geen bergen hebben en nog steeds vragen mensen of ik in Amsterdam ga skiën. en als ik vertel dat het koud is in Nederland denken ze dat wij net zoveel sneeuw hebben als in Zwitserland. Dan zit ik echt te denken 'jongens jullie moesten eens weten, vier dagen per winter natte sneeuw voor twee uur en dat is dan "leuk".' Sommige mensen denken dat ik in Venetië woon als ik foto's van de Amsterdamse grachten laat zien. Het bestek is hier om gedraaid en soms zit ik naar bepaalde mensen hun eetstijl te kijken en denk ik weleens dat wij Nederlanders misschien of heel netjes eten of ze hier gewoon wat minder netjes eten. Ik voel me heel tuttig nu ik dit zeg maar soms ligt de zin 'wil je misschien even niet smakken?' echt op het puntje van m'n tong. Ook heb ik m'n eerste begrafenis hier gehad en dat is ook heel anders dan in Nederland. De oma van een jongen uit mijn klas was plotseling overleden en de begrafenis was een dag later, punt een dat anders is dan in Nederland. Ook werd gelijk de hele klas uitgenodigd wat vaak ook niet vanzelfsprekend is in Nederland zeker niet op mijn leeftijd, en het hele idee van we komen in het zwart of zonder overdreven sieraden kwam niet eens aan de orde. dus daar stond ik dan met m'n knal roze trui (dit was niet cynisch ik wist die ochtend nog niet dat ik een begrafenis had) tussen de rest van de mensen die allemaal in met rode ogen en zakdoekjes stonden te fluisteren en waarschijnlijk allemaal over de zelfde persoon. ik keek naar Dioni, de jongen van m'n klas, die getroost werd door z'n vriendin en met bekertjes water zijn tranen onder controle probeerde te krijgen. Ik had met hem te doen, later bleek dat zijn oma kanker had maar het juist er nu op leek ze ontslagen zou worden uit het ziekenhuis en op dat moment overleed. Nadat de klas hem na een half uur van troosten in een rijtje had gecondoleerd keerde we terug naar de les en moest ik Gabriel troosten omdat hij zich zo rot voelde voor zijn vriend...

wat ik jullie eigenlijk ook nooit heb verteld is de eerste vraag die ik kreeg bij aankomst in Brazilië was: "hoe spreek je je naam uit?" toen ik aankwam had ik daar eigenlijk helemaal niet over nagedacht maar mijn naam op z'n Braziliaans is dus echt heel erg lelijk. het klinkt als 'zjo-ek' (dit is Joeke) 'Zjo-ekeniel' (Joekenel) 'ven der Piel' (van der Pijl). Bij 'van der' zegt iedereen: "Iedereen heeft 'van der' in zijn naam in Nederland". Dan krijg ik natuurlijk voetbal namen als 'Van Persie', 'Van der Sar' en 'Van Bommel' te horen haha. Sinds ik heb aan gegeven dat ik Zjo-ek vrij lelijk vind zegt iedereen het nu express als grap tegen me, heel irritant haha. maar goed ik ga hier als bijna achttienjarige Zjo-ek door het leven!