Weer de dode rivier van Sao Paulo

Het is weer maandag. Dit weekend afscheid moeten nemen van m'n ouders en zusjes met weer veel indrukken en ervaringen erbij.

Dit keer weer de dode rivier van Sao Paulo. Ik zat in het vliegtuig onderweg naar een landing en zweefde boven de zwarte, dode rivier die rustig, als altijd, onder me door liep. Weer een afscheid, weer een begin. Alsof het bedacht is dat die rivier altijd terugkeert. Met m'n ogen volgde ik de zwarte, kronkelende lijn die steeds groter werd.
Ik dacht aan de afgelopen twee weken, we waren weer samen geweest.

De afgelopen acht maanden had ik twee levens gehad totaal van elkaar gescheiden. Dat veranderde vanaf het moment dat ik als een 'all you need is love' aflevering naar mijn familie toerende op het vliegveld en de tranen me in m'n ogen stonden. Het was geweldig en bizar ze te zien lopen in het plattelands leven van Araguari. De barretjes, de straatjes. Hun eerste indrukken leken op mijn eerste dagen in Brazilië, wat dus ook m'n ogen lieten openen voor wat voor mij al zo normaal is.
De tijd met hun was als een droom, twee weken het onwerkelijke. Waar je stiekem al die tijd vaan verlangd was even uitgekomen. Kort maar krachtig waren onze dagen samen. Van Araguari, Salvador en Rio de Janeiro hebben we cultuur mogen proeven. Veel eten, drinken, lachen, dansen, genieten en reizen is wat de Brazilianen hebben overgebracht.

Hun reis begon in mijn Braziliaanse thuis, Minas Gerais. De staat van het lekkerste eten van Brazilië werd mij al verteld toen ik in Nederland mijn visum kwam ophalen. En geloof mij dat klopt, op de heerlijke verse vis na aan de lange kustlijn.
Op dag 1 werden we groots verwelkomd in Lucas' restaurant met het echte 'farm food' wat hier als overheerlijk wordt beschouwd.
De shot glazen met Cachaça werden voor m'n ouders ingeschonken en iedereen kwam terug met volle borden vol geschept met heerlijk eten met overheerlijke geuren uit de mooie, ouderwetse stoomende pannen die door een grote, oude oven werd warm gehouden.
Die maandag was het Tweede Paasdag wat overigens hier in Brazilië niet de reden was voor een landelijke vrije dag maar, wel de reden waarom het grote antieke wegrestaurant vol zat met Braziliaanse gezinnen, families of gewoon langsrijdende automobilisten.
Wij waren daarentegen ook met een grote groep die mijn familie geweldig heeft verwelkomd.

De dagen in Araguari waren fijn. Ik wilde ze een snelle blik geven van wat mijn leven hier in Brazilië inhoud. Reizen is geweldig maar ik heb niet alleen dat leven hier, ik moet ook gewoon elke ochtend vroeg opstaan voor school en heb saaie pyjama zondagen die elk mens in een jaar doormaakt.
Toch hadden we het geluk af te mogen reizen naar de kust plaatsen Salvador en Rio de Janeiro. Elke keer weer verbaas ik me over het feit dat Brazilië zo ontzettend groot is. Wat ook laat zien dat binnen die Braziliaanse cultuur en verschillende culturen bevinden zodra je naar andere delen reist. Dit is dan ook de reden wat het zo'n bijzonder land maakt vind ik.

Een prachtig hotel hadden we in Salvador. Een artistieke, Arabische, Afrikaanse sfeer hing er rond. Het geel, oranje licht met overal tropische planten, een wierook geur en een romantische hemelbed dat uitkeek over het Historisch centrum troffen we aan toen we rond vier uur aankwamen in deze prachtige stad. Om naast het stadsleven ook het strandleven mee te krijgen reisde we af naar een nog niet toeristisch ontdekt eiland Boipeba. Een uur lang met een speedboot en een Expeditie Robinson gevoel vaarde we door een prachtig gebied gevuld met mangrove. In de punt van de boot vingen we de grove golven op. Dat was ook gelijk ons rustpuntje, de dagen op Boipeba waar we 's avonds laat sterren keken in het zand nog geen tien meter van ons hotel, 's middags vis aten aan de kust onder palmbomen, wandelingen langs het eindeloze strand maakte met eb en vloed tussen onze bloten voeten en in alle vrijheid de zon zien ondergaan. Gewoon ons vijven, kletsen, lachen, eten, ontdekken, uitzoeken, genieten en vooral samen zijn.
Rio leek op Barcelona toen ik er met mama en Trijntje doorheen liep. Over het algemeen kwam het Spaanse, Italiaanse en Franse gevoel naar boven. Het was fijn. Het Christusbeeld, Copacabana, en de favela tour waren de hoogte punten in Rio. Van een eiland met ongeveer duizend inwoners naar een wereld stad als Rio de Janeiro. De metro's en taxi's werden onze vervoer middelen en ik vond het heerlijk zelf bustijden en kaartjes voor de boot te regelen en uit te zoeken.

Aan het eind huilde ik niet, ik zit al aan het einde en hun weerzien zal snel zijn.
Want ja, mijn laatste twee maanden gaan bijna in en m'n terugkeer datum staat vast. Diep van binnen verlang ik naar thuis maar, ik word ook spontaan depressief als ik me inbeeld afscheid te moeten nemen van mijn leven en de mensen hier. Gelukkig is het zover nog niet. Eerst hier, m'n leven hier. Ik heb er weer twee, ze zijn weer gescheiden..