my dream

Daar zit ik dan weer op school. Na zoveel indrukken, zoveel ervaringen, gesprekken, gedachten, nieuwe vriendschappen en ontdekkingen. Terug in het bekende Araguari. Gister ochtend om een uur of zes kwam de bus, die Zaria en ik vanaf Sao Paulo namen, aan. De bekende straten van Araguari waar we normaal na lange nachten doorheen reden met veel muziek en genot. Dit keer het zelfde tijdstip maar totaal anders. Dubbelgevoelens gingen door me heen..
Dit keer een lang verhaal:

Het jaar was begonnen, nu weet ik van alle januari's die ik in Nederland heb meegemaakt dat het een lange saaie wintermaand is en voor ons de maandag van het jaar. Die iedereen zo goed mogelijk probeert door te komen. Dit keer had ik dat probleem niet.. Mijn jaar zou geweldig beginnen, het zou beginnen met een droom. Op 4 januari had ik daar alleen nog geen idee van. Ik kon eigenlijk niet wachten tot februari aan zou breken en dit achter de rug zou zijn. Die gedachte neem ik terug..

Na drie uur lang doorgebracht te hebben op Lucas' boerderij/restaurant kwam de grote Belo Brasil bus aan. Behalve Zaria kende ik niemand, nu weet ik dat over het algemeen de meeste uitwisselingsstudenten vrij groot denkend zijn en altijd open staan voor nieuwe vriendschappen. Toch kwam het kleine onzekere meisje in m'n op dat op een zomerkamp moet van haar ouders. Ik had geen idee wat die maand me te wachten stond dus over me heen laten komen was mijn motto.
De dagen in Brasilia en Lençois gingen snel voorbij. Met drukke dagschema's en weinig vrije tijd beleefde ik de dagen als een serieuze toerist die nog weinig bezig was met de langzaam beginnende groepsbanden vol roddels, relaties, verhalen en grappen. Deze houding hield echter op toen ik klaar was met me inhouden en me begon open te stellen. Dit gebeurde in Maceio (de eerste kustplaats die we bezochten) en dus voor mij de eerste ontmoeting met de Braziliaanse zee. Deze dagen bestonden voornamelijk uit strand en op het strand kwam iedereen eindelijk toe aan de ontspanning die we wilde toen we deze reis boekte. Toen kwamen pas de gesprekken, de rust en het samenzwering gevoel dat uiteindelijk tot een hechte familie zou leiden.
Nu moet ik zeggen dat dat gesprek al eerder had plaatsgevonden namelijk met Ayse uit Turkije..

Onze eerste lange busreis vanuit Brasilia naar Lençois. Voor de verandering was ik beneden in de bus gaan zitten en raakte we aan de praat. van de standaard vragen over thuis en familie ging het over in diepe gesprekken over gevoelens, onze achtergronden, liefde, vriendschap en het leven. En misschien klinkt dit wat zweverig allemaal maar ik voelde dat dit een echte vriendin zou worden en blijven. Ze luisterde naar wat ik vertelde en in de drie uur die elke seconde meer werden gooide ik m'n diepste gevoelens eruit. Dingen waar ik elke dag mee worstel kwamen er aan een stuk door uitgerold. Dingen die ik probeer op te lossen, vragen die ik elke dag probeer te antwoorden. Het hielp, zij hielp. zonder iets te doen, gewoon omdat ze die kalmte en slimheid met zich mee draagt.
Elke dag in het jaar leer ik meer over mezelf over m'n leven, over mensen, over vertrouwen, over ware liefde en ware vriendschap. Ik kan zeggen dat ik het leven leef. En het leven leven is nog niet eens zo makkelijk. De realiteit: studies, werk, geld, zaken, economie, een maatschappij al die dingen hebben we nodig maar, het is allemaal alleen maar een middel om het leven te kunnen leven. Nu ik al die dingen weinig gebruik of om me heen heb zie ik pas wat echt belangrijk is wat echt mijn leven is. Wie ben je als mens en wat heb jij als mens de wereld te bieden. Als jezelf niet gelukkig bent dan maak je niemand gelukkig. Als ik met Ayse praat dan leer ik, van haar en van mezelf omdat zij me het gevoel geeft dat ik iemand ben en dat is zo belangrijk. Ik keek tegen haar op tot dat ze me het gevoel gaf dat ik van het zelfde niveau ben. Ze vertelde juist dat zei begon na te denken na gesprekken met mij. 'Ik?' was wat ik tegen mezelf zei, het onzekere meisje dat nooit stopt met denken en het soms tegen haar werkt. "Ja, jij Joeke omdat je een uitzondering bent." dat zei ze. En 'dat' was genoeg om alles te laten gaan. Ik huilde, nog nooit voelde ik dat haar woorden zo echt waren. ik hoorde haar eerlijkheid. Ik wist het zeker ze zou altijd een goede vriendin zijn. En zo ging het vanaf die dag waren we onafscheidelijk, beste vriendinnen. In een groep met 50 uitwisselingsstudenten, 18 landen, 12000 kilometer afgelegd met 1 bus. Zo bijzonder, zo geweldig. Natuurlijk ontstaan er zelfs binnen een hechte groep mensen die meer naar elkaar toe trekken maar ik durf te wedden dat iedereen op zijn minst met iedereen een goed gesprek heeft gevoerd.

En natuurlijk onze gids, Raphael. In de bus was hij een geweldige entertainer maar ik vond al gauw uit dat daarbuiten hij zijn voorkeuren had. Net als met leraren, mag hij je dat heb je het goed, mag hij je niet of mijn je niet zijn type mens dan hangt het van jou af of het leuk wordt of niet.. Daar bedoel ik mee: hou je je mond en doe je leuk mee dat mag je niet klagen. doe je dat niet en spring je eruit dan kan het een lange, zware reis worden. Ik denk dat ik in de categorie 'niet zijn type mens' viel. Ik mocht niet klagen hij was oke naar mij toe en zeker vanaf de laatste twee weken was het prima. Maar vanaf dag een kon je zien dat hij zijn pakje sigaretten per dag miste. Hij vertelde ons dat hij uit respect naar ons toe, wij mogen namelijk niet drinken, daten, drugs gebruiken of rijden, niet rookt of drinkt. Nu moet ik zeggen dat ik zo gelukkig was toen ik vermoeden dat hij stiekem op zijn balkon ook wat peuken weg rookte. Maar geen vooroordelen. Iedereen had zo zijn verhaaltjes, probleempjes, grapjes en roddels. Zo was in week twee iedereen aan de buikgriep. Ik bespaar jullie de details maar het kwam er op neer dat zelfs de buschauffeurs smeekte om medicijnen voor de passagiers omdat de wc en dus de stank naast de 'cockpit' niet te harden was. Later zijn er nog zoveel grappen over gemaakt. En zo gaat het maar door; de mensen uit India die alleen maar met een Indiaans Engels accent werden aangesproken of Dhruv uit Mumbai werd Jamal genoemd uit de film Sumdogmilionair. Koppels die ontstonden uit de grote, Deense, half Viking Morton en de kleine, schattige, Italiaanse Barbera. Of de Franse Gaelle wat van veraf geroepen klonk als 'geil'. De Duitsers die zelfs grappen maken over de Hollandse Sjonnies met hun caravans en hun slome rijtempo op de Duitse snelwegen. De Denen die alleen over Ajax praatten omdat daar elk Deens debuut begint. De Mexicanen die klaagde omdat ze in Mexico 50 cent voor een Tequila shot betaalde en nu steeds 6 euro mochten neerleggen of de Italianen die elke dag pasta eten en niet konden geloven dat mijn moeder nou niet de beste kok is en speciaal haar maandagse pasta niet mijn favoriet is (sorry mama, ik hou van je maar je creativiteit ligt niet in de keuken..). Elk land had zijn grapjes. Aziaten zijn de schattigste mensen ooit. Yuka wat je uitspreekt als Joeke, mijn naam is dus qua uitspraak Japans. en Yakaka die geen engels begreep, super goed kon voetbalen en altijd maar gewoon lief knikte. In Japan is het onbeschoft om te huilen in het openbaar. Dus toen ik haar de laatste dag zag huilen wist ik dat ze een geweldige tijd had.
Het is zo gek, vóór deze reis had ik niets met uitwisselingsstudenten. Mijn leven was en is Braziliaans maar nu heb ik de andere kant van een uitwisselingsjaar gezien. Zoveel mensen van de reis kwamen al met groepen vrienden waar ze in hun stad ook alleen maar mee zijn. Ik ben blij dat ik dat niet heb. Ik hou van mijn vrienden hier, m'n leven, het Portugees het is geweldig om je echt Braziliaans te voelen. Toch zal ik ze wel missen zoals ik nu doe. Ik zal ze opzoeken grotendeels woont iedereen in Sao Paulo staat of stad.

Op het moment in Araguari is iedereen aan het studeren in Uberlandia wat de sfeer heel anders maakt. Maar het komt goed.. vandaag zag ik Lucas, mijn beste vriend. Ik was zo gelukkig en had hem gemist zoals ik iedereen om me heen mis. Ana Laura, Mayza, Aline. Aline niet alleen als vriendin ook heel erg als zus. het feit dat ze niet meer thuis woont en we niet meer dagen samen rondhangen in onze pyjama's mis ik. Maar na deze geweldig maand mis ik natuurlijk ook mijn lieve andere vriendinnen; mijn lieve Turkse Ayse, de mooie Margherita uit Italië, mijn gekke Mexicaanse meiden Maria en Karen, Jessica uit canada en Fiona uit Noorwegen. Toch hielden m'n tranen al snel op eergisteren. Ik ga ze nog zien zei m'n gevoel. Dat is wat deze reis doet en bied, vrienden voor het leven van over de hele wereld. Dat betekend niet dat we elkaar de eerste volgende vakantie gaan opzoeken maar dat je altijd, misschien ooit ergens in je leven je besluit Mexico, Japan, India of Amerika wilt bezoeken, mensen kan opbellen en weet dat het goed zit. Maakt niet uit wie uit de reis of uit mijn uitwisselingsjaar, even goede vrienden of niet, me op zou bellen ik zou hem/haar met liefde en trots Amsterdam laten zien!

Nu heb ik het weinig gehad over wat we echt hebben gedaan. Maar om nu dag voor dag het dagprogramma door te bespreken dat bespaar ik jullie. Toch heb ik veel dingen gezien en beleeft. Van toeristische attracties als het bezoeken van het wereld beroemde Christus beeld in Rio de Janeiro tot de favela's (getto's) in Rio waar je pas echt ziet wat het leven is. Kijk de film 'Tropa de Elite' dan snap je wat ik bedoel. Ook een moment van besef over wat het echte leven was, was toen we in zowel Jericoacoara als Fortaleza met de Buggy rides stopte voor lunch, in een prachtig duinen gebied maar ook heel primitief met een klein meer en heerlijke vis, en we daar een klein jongetje van een jaar of 11 kokosnoten zagen verkopen en, omdat Raphael er natuurlijk vaker komt wist dat het zijn verjaardag was. Zijn droom was een voetbal en toen we hem de bal gaven van het aankomende Wereld Kampioenschap moest hij huilen. Toen schoot er wel even een brok in m'n keel. Dit is het leven. Maar onze ervaringen hielden niet op. De mooiste stranden waren in Itacaré en Salvador. Van Salvador namen we een boot naar een eiland vanaf de boot moesten we springen en zwemmen. Het was een ansichtkaart. De blauwe zee voelde als fluweel tegen je huid en het witte strand waar we de hele dag hebben gezond, gevoetbald, gedanst, gegeten en gezwommen was geweldig. Een van de beste dagen. Een plek waar je met je liefde naar toe zou moeten. letterlijk alleen maar zon, zee en strand, eten hadden we vooraf gekocht want er was gewoon niets anders.
Itacaré (of eigenlijk 'Praia de Itacarezinho') was bekend omdat Sarkozy er blijkbaar ooit was geweest. Toch was er nauwelijks een toerist te bekennen. Die ochtend was het mistig en tuurde je in de eindeloze kustlijn zonder ook maar een mens te zien. Alsof je op de set van een film als 'James Bond' of 'The Inception' liep. Met een grote, groene rots vol palmbomen die de twee baaien scheidde en de mist die er op bepaalde hoogte rond hing en het feit dat er niemand was maakt de plek magisch. Dat gevoel duurde twee uur lang totdat langzaam ook de bevolking van Itacaré ontwaakte en nog steeds op een relaxte manier het strand leven tot gang kwam. Na uur lang surf les van de plaatselijke hippies was ik echt verkocht. Een aanrader dus!

Niet te vergeten Jericoacaora! Het Brazilië wat elke uitwisselingsstudent verwacht en stiekem hoopt. Helaas voor een jaar is dat niet voor ons weggelegd tot de reis. Mooie stranden zandwegen en zo ver weg van de echte bewoonde wereld. In de avond na het uitstappen van onze luxe bus gingen we verder in 6 open jeeps die ons vervoerden door het ruige landschap. Woestijnachtige gebieden die je het gevoel gaven alsof je in het leger zat. na dertig minuten kwamen we aan met besef dat het echt moeilijk te vinden is. Het was geweldig!

Ik denk dat we allemaal met de dag moeten leven en genieten. Zoals een vriend van mij hier zei "Het paradijs is altijd ver weg van thuis" en dat klopt. Amsterdam is voor zoveel mensen een droom, een ontsnapping. Voor mij is Amsterdam thuis, realiteit, het is mijn leven. Zo heeft iedereen een thuis, een realiteit en een verleden en een toekomst heb ik gemerkt. Soms kruizen wegen elkaar soms scheiden ze. Je ontmoet mensen, je neemt weer afscheid zo werkt het. De mensen die je in je leven wilt dat zijn de mensen waar je voor moet vechten want zij zijn je leven..

Deze maand was het beste begin van het jaar dat ik ooit had. Ik ben iedereen zo dankbaar voor deze droom. Bedankt mensen voor het mooie begin, het mooie begin van zowel het jaar als een mooi begin van vele vriendschappen!

hier op een rijtje de landen die meededen:

-Canada
-Amerika
-Bermuda
-Mexico
-India
-Taiwan
-Filippijnen
-Japan
-Turkije
-Denemarken
-Hongarije
-Noorwegen
-Slowakije
-Zwitserland
-België
-Italië
-Frankrijk
-Nederland
-Duitsland

op een rijtje alle steden die we hebben bezocht in goede volgorde:

-Brasilia
-Lençois
-Maceió
-Natal
-Jericoacoara
-Fortaleza
-Recife
-Salvador
-Itacaré
-Porto Seguro
-Vitória
-Rio de Janeiro