Ouro Preto (Zwart goud)

het is vandaag dinsdag en een week geleden dat we gisterochtend aankwamen vanuit Ouro Preto. Het was geweldig en ik mis het.
Het begon op vrijdag om half elf 's avonds toen Aline, Lucas, Gustavo en ik voor Exatas stonden te wachten op de bus met vier koffers en wat motregen. Twee scholen deden mee aan het school reisje. Dus toen de bus aankwam was hij al half vol met andere leerlingen. De bus was eigenlijk vrijwel perfect: een wc zat erin, wifi, waterkraantjes (want echt Brazilianen drinken zoveel water), de stoelen waren prima kortom niets om te klagen.
Brazilië is gewoon ontzettend groot dus Ouro Preto, dat iets voorbij Belo Horizonte ligt (de hoofdstad van onze staat Minas Gerais), was dan ook acht uur rijden en dus te vergelijken met vier keer Nederland op en neer. De hele nacht zouden we door karren en vraag me niet waarom maar 's nachts reizen vind ik altijd leuk; met de auto, het vliegtuig, de trein ik vind het prachtig.

Net als elke reis is de heenreis altijd enthousiaster dan de terugreis en ook hier stond binnen het eerste halfuur iedereen uitgebreid Arrocha te dansen en liedjes te zingen die werden begeleid door Douglas' gitaar. Andere waren al snel onder de dekens te vinden luisterend naar muziek. Ik genoot van de vrolijkheid in de bus maar daarnaast had ik mijn beats op en tuurde naar buiten, naar het donkere Brazilië met nog 7 uur te gaan.

Rond half drie 's nachts was er een stop en dus een mogelijkheid om wat eten te kopen of gewoon even je benen te kunnen strekken. Een leeg verlaten wegrestaurant met vijf dronken Brazilianen die volledig dansend los gingen in een kring, is wat we aantroffen. En met onze ochtend gezichten besefte ik dat overal in de wereld schoolreisjes eigenlijk hetzelfde zijn. Met ook geen busstop, een koud maar fijn gevoel omdat je een reis staat te wachten met al deze leuke mensen en vooral dat samenzwering gevoel van we zitten allemaal in het zelfde schuitje op dit tankstation met lelijke trainingspakken en sokken met slippers. Het zelfde gevoel als toen ik met school naar de Ardenne, Marokko en Keulen ging.
Na een minuut in de spiegel te hebben gekeken van de TL-verlichte wc gooide ik een plens water in m'n gezicht, trok m'n capuchon over m'n hoofd en liep richting de inmiddels al weer halfvolle bus die weer een beetje energie bezat nadat iedereen wat koude, frisse lucht naar binnen had meegenomen.

Ouro Preto, ik werd wakker door de opkomende zon en langzaam reden we door het gebergte van Minas Gerais steeds verder naar boven.
Van te voren had iedereen het gehad over een studentenstad met een paar kerken hier en daar. Toen ik vervolgens dit historische, middeleeuwse stadje binnen reed moest ik dan ook even omschakelen. Niet dat dat iets negatiefs was want het was prachtig dat moet ik wel zeggen. Wat me gelijk opviel was dat ik nog nooit zoveel landen in een klein stadje heb herkend van China tot Schotland, het was werkelijk bijzonder. Vanaf het begin al, bij het binnen rijden van het gebergte, kreeg ik een gevoel van Azië wat later, mede dankzij de mist die tussen de hooggelegen kerken heen dwaalde, bijna een Chinees tempelachtig dorpje vormde. Maar goed later meer landen eerst gingen we naar ons Hostel dat ook al zo Aziatisch leek. Met veel rood en goud en dunnen hoge trapjes met uitzicht op het lager liggende stadje Ouro Preto.

Na het droppen van onze koffers in het hotel, en een kleine mogelijkheid tot verkleden, gingen we al snel op pad. We hadden ten slotte ook maar twee dagen dus geen tijd te verliezen. We kwamen terecht bij de eerste kerk. Een gids begeleiden ons en ik volgde vooral de versiering van de prachtige kerk. Gedurende de wandelingen van de ene naar de andere bezienswaardigheid vielen er weer een paar landen me op. Van Italiaans gekleurde huisjes met kleine kiezelsteentjes op de grond kwamen we in wijken met Frans-achtige architectuur, niet dat ik daar verstand van heb maar ik kreeg er gewoon een Frans gevoel bij.
Wat ik tijdens deze ontdekkingen vooral ontdekte was dat ik Brazilië dus nog helemaal niet ken. "Wij" van buitenaf zien Brazilië alleen maar als Rio de Janeiro, met getto's of veel stranden met mooie vrouwen, veel feestjes en criminaliteit maar het bezit veel meer dan dat! Dat ga ik straks in januari nog wel meer merken als ik veel meer plaatsen ga bezoeken maar, voor nu was het even ontdekking genoeg en dat was bijzonder.
De lunch was natuurlijk niet te ontbreken, of je nou in het Amazone gebied zit of in São Paulo cultuur blijf cultuur, dus betraden we een restaurant dat naar mijn idee ontzettend Duits overkwam (weer een land). Het eten daar en tegen was absoluut NIET Duits en ontzettend goed. 'Farm food' zeggen ze hier en typisch Minas eten. Vrijwel bekend en beroemd in heel Brazilië.

Mijn hotel kamer bestond uit Aline, Ana Laura, Lucas, Mayza en ik. Wat dus ook gelijk de grootste kamer vormde en dat weer betekende dat aan het eind van de avond onze kamer als een clubhuis werd beschouwd. De groep bestond uit ongeveer 35 mensen en aan het eind van die zaterdag zaten ongeveer vijftien daarvan bij ons!
Na het optutten en mooi aankleden vertrokken we naar het nachtleven van Ouro Preto. Wat overdag een 'oh zo leuk' plaatsje is met toeristen van een gemiddelde leeftijd rond de 60 veranderd vanaf een uur of negen in een totaal andere wereld. Misschien kennen jullie de film niet maar "Fast & Furious 5" (die speelt zich af in Rio de Janeiro) is was in me op kwam toen we de druk bezochte straat binnen liepen met mooie auto's die met veel muziek er langzaam en showerig doorheen reden. Vol met mensen aan de zijkanten dansend en drinkend.
Ouro Preto ligt vrij hoog en het koelde daarom ook snel af, daarnaast begon het wat te motregenen en was het idee van een leuk straatfeest er snel af. Verzamelend op het hoofdplein, dat overigens weer de Italiaanse Toscaanse sfeer opwekte, werd er al snel gezocht naar een avond winkel. Want op zaterdag avond in je bed liggen is geen optie voor een Braziliaan.

In het hotel werden de rokjes en bloesjes ingewisseld voor truien en trainingsbroeken en vormde onze kamer een gezellige bijeenkomst met muziek en vrolijkheid.
Half acht 's ochtends zouden we gebeld worden voor ontbijt en toen iedereen de volgende ochtend ongeveer half verrot wakker werd met een telefoon die, met de steker uit het stopcontact, onder het bed gesmeten werd gevonden schoot de stress dan ook snel door ons heen. Na een kleine poging tot een beetje fatsoenlijk voor de dag komen, want de waterleidingen waren op onze verdieping afgesloten, dus ben ik in mijn FC Barcelona shirt in de regen de tien trappen opgerent en heb ik de badkamer van m'n vriendin gekaapt.

De mijn was onze volgende bestemming die ochtend. Het gene waar ik het hele weekend naar had uitgekeken en misschien klinkt het saai maar, ik vind/vond het ontzettend interessant om te weten wat hier is gebeurd. Ouro Preto staat hier mede om bekend: het goud, zilver, brons en diamant dat uit de mijnen van Ouro Preto kwam was een van de grooste inkomens voor Minas Gerais destijds. De dag daarvoor hadden we dan ook al musea bezocht die het leven van de slaven beschreef maar ook de meest bijzondere en prachtige stenen en diamanten liet zien waar je mond van open valt.
De plekken waar die slaven hebben moeten slapen en leven was onmenselijk. Ik en Lucas waren dan ook geshockeerd door alle werktuigen en zwepen die werden getoond. Ik vertelde hem over Auswitch waar ik twee jaar geleden ben geweest en het is niet vergelijkbaar maar wel beide onmenselijk.

De mijn was dan ook wel idioot om te zien. Toen we lachend, als een achtbaan, in het karretje naar beneden reden de mijn in, besefte ik me achteraf hoe ze zich hebben moeten gevoeld toen zij in dat zelfde karretje de mijn werden binnengereden wettende dat je daar in die duisternis, vol risico's moeten werken. Van volwassenen tot kinderen. De mijn was wel erg mooi om te zien maar het ook een gek gevoel.
Tussen alle bestemmingen door zat de sfeer er ook continue goed in met veel grapjes en lol. Ik heb ontzettend gelachen en m'n vrienden echt nog beter en leuker leren kennen!

Die dag regende het en vraag me niet waarom maar ik vond het heerlijk om even door de regen te lopen tussen alle mooie huizen en winkels door en gewoon even niets zeggen. Even deed het me aan thuis denken toen ik elke dag die regen op m'n gezicht voelde onderweg naar school of hockey. Ik denk eigenlijk dat iedereen het wel prettig vond. Na een lange nacht en dag met veel verschillende indrukken liep iedereen rustig en kalm zonder te praten door Ouro Preto. Ik denk te beseffen wat ze allemaal hadden gezien. Voor het eerst viel het me namelijk op dat niemand klaagde over de regen en bijna er even van genoot.

In het hotel begon het grote douche drama met rijen voor vijf minuten douchen. Maar nadat iedereen weer fris en fruitig was werd er pizza bezorgd (Pizza hier is trouwens echt heel anders het is eigenlijk nauwelijks pizza maar goed later meer over de Braziliaanse pizza's) en in de lobby gegeten met veel Cola en Guarrana. We gingen weer terug naar huis en zoals ik al eerder zei dit keer met minder enthousiasme. De bus was stil, iedereen sliep, ik luisterde muziek en tuurde wat voor me uit onderweg naar huis. Bedankt mensen Ouro Preto was geweldig met jullie!