Alweer 11 weken

Ik ben vandaag drie weken en een dag 18 en op zich is er nog weinig veranderd, waar iedereen het altijd over heeft dat zal in juli allemaal wel komen als ik rond die tijd al weer bijna 19 word. Mijn verjaardag was totaal anders en of dat positief of negatief is weet ik nog steeds niet. Maar ik ben goed verrast want, na uren met de familie thuis te hebben geskypend (wat ongelofelijk fijn was, de gezichten van mijn lieve nichtjes, neefjes, ooms, tantes en natuurlijk mijn eigen gezin te zien, de bekende blauwe bak met zakjes chips, de donkere winter lucht op de achtergrond terwijl ik mijn verjaardag's make-up er niet probeerde af te zweten en vooral die sfeer die zo goed binnenkwam alsof ik werkelijk aan het hoofd van de tafel tussen dit vertrouwde gezelschap mijn pasta zat te eten). Maar zoals ik al zei als je dan je laptop dichtklapt en dan beseft dat duizenden kilometers verderop de mensen met wie je het liefst wilt zijn jou verjaardag aan het vieren zijn, terwijl jij op je kamer zit met niet heel veel meer dan een verjaardagskaart en een eenzaam gevoel moet je toch even door. Trijntje vertelde me dat die ochtend mama haar had gevraagd haar geweldige appeltaart te bakken terwijl ze zelf slingers aan het ophangen was. Op dat moment ging er door me heen alsof ik dood was en dit een herdenkend jaarlijks ritueel zou zijn, ik schrijf dit met een glimlach want als ik de situatie die ochtend inbeeld is die vrij bizar haha.
Ik zou sushi gaan eten dus Ana Laura verwachte me stipt half 6 voor haar deur. Ze had de kleren aan die we een aantal weken terug hadden gekocht in Uberlandia en het stond haar prachtig. "Voor jou verjaardag" zei ze. Terwijl ik op haar bed haar kamer bestudeerde vertelde ze dat ze haar verjaardag altijd vreselijk heeft gevonden en ze het liefst alleen wil zijn op die dag. Die dag werd ik 18 en zou ik het liefst ergens in Las Vegas willen feesten tot diep in de nacht maar ik zei vrij weinig. Haar outfit zou volledig compleet zijn met mijn paarse slippertjes die ze dan ook graag aan wilde, om die reden zouden we dan mijn huis passeren voor het sushi restaurant. Bij het openen van de voordeur ging een deja-vu van twee jaar geleden door me heen toen ik op mijn 16e verjaardag ook de deur opende met een knot op mijn hoofd en een alles behalve feestelijke, verzorgde outfit mijn huis binnen liep en er een surprise party georganiseerd bleek te zijn. Ook dit keer stonden mijn handen te trillen en wist ik niet wie ik aan moest kijken toen ik de keuken binnen liep en alles mensen die hier belangrijk voor me zijn in het Portugees lang zal je leven voor me zongen. Ik ben ze nog steeds dankbaar voor die avond en mijn gastmoeder, die met het idee was gekomen, al helemaal!
In het Skype gesprek bleek er een pakket opgestuurd te zijn met onderanderen een paar schoenen waar ik om had gevraagd, een Nederlandse vlag en een leren jasje. Nu bleek dat ze daarnaast wat kleine cadeautjes erin hadden gestopt om me toch een beetje te verrassen, wat een ontzettend leuk idee was! Nu is Brazilië in sommige opzichten net wat minder geregeld als in Nederland. Dus als in Nederland wordt gepraat over een verzendtijd van negen dagen kan je rekenen op veertien. Met mijn gebrekkige Portugees liepen ik en mijn gastmoeder dan ook een chaotisch postkantoor in waar weer het onderwerp Zjo-ekenel ter sprake kwam en inplaats het te hebben over een eventueel pakket het overging in een gesprek over mijn gastbroer en zijn verblijf in Mexico. Dit keer vroeg ik me af of Rosania de vrouw kende, waarschijnlijk niet, maar dat is de cultuur hier. Ik ben het inmiddels wel gewend om in een straat drie keer te moeten stoppen voor een gesprek dat ontstaat tussen een vrouw die ik niet ken en Rosania. Dat gesprek begint vaak met 'hoe gaat het?' en loopt uit in een psychologisch spreekuur met verhalen over mannen, kinderen, werk of een zieke moeder en vaak met een hele moeilijke gezichtsuitdrukkingen in snel gesproken Portugees. Vaak knikken we dan begrijpend zeggen tussen de tien/twintig zinnen een steunend woord dat al nauwelijks wordt opgevangen en weer wordt overspoeld door meer problemen. Na zo'n tien minuten lopen we door en vraag ik vaak een kort verslag met de vraag 'problemas?' en dan krijg ik een zuchtende 'muitas!' terug en lopen we door tot we de volgende tegen komen.

Na de tweede keer in het postkantoor was mijn pakketje aangekomen en begon ik al te glunderen bij het zien van mijn moeders bekende handschrift.
Thuis bij het openen, wat ik liever alleen op mijn kamer deed, was ik het meest ontroerd over de lieve kaarten en brieven. Het idee dat ze hun best hebben gedaan een pakket samen te stellen om mij jarig te laten voelen is meer dan geslaagd! Het bekende Hema pakpapier waar ik uit op kon maken dat die nog niet veel was gebruikt aangezien ik zelf die rol in Nederland heb geopend. De ballonnen die op mijn bed hadden moeten liggen en ik dus gelijk opblies. De kleine boekjes (waarvan ik er alweer twee uit heb), lieve brieven en niet te vergeten een heerlijke zak drop die nog nooit zo goed heeft gesmaakt. Al met al was het een geweldig cadeau om te mogen ontvangen.
Ik mis het eten in Nederland, het is prima te overleven zonder maar, zodra je er aan denkt hoe gerechten smaken is het toch moeilijk te verdragen haha. De Aziatische keuken die onbewust toch in ons gezin vaak werd afgehaald mis ik enorm, de kleffe kapsalon bij de snackbar om de hoek, bruin brood, Italiaans ijs van Pisa naast de Rai, een broodje haring van onze Volendamse visboer en eigenlijk gewoon het eten van de Albert Hein (de kwaliteit is erg goed daar ben ik achtergekomen). Bij aankomst in Nederland gaat een patatje oorlog met een kaassoufflé er dan ook wel in denk ik.

Afgelopen dinsdag gingen Aline, Ana Laura en ik een afspraak maken voor een tatoeage voor Ana. Een figuur met in elkaar verwikkelde hartjes is was Ana en haar moeder willen laten tatoeëren als symbool voor hun hechte moeder en dochter band. 'Vitrola' was de naam van de plek. Grappig want afgelopen zaterdagavond stonden we voor de zelfde deur met niet met deze reden. Het bleek dat 's nachts Vitrola een bar/club is en overdag een plek is om tatoeages en piercing te laten plaatsen. Dat verklaart ook wel een beetje het imago van Vitrola's nachtreputatie. Het is voornamelijk veel rock en dat klinkt nu iets wat totaal niet bij mij past maar toen we zaterdagavond vanaf buitenaf wat muziek meekregen, ik ben namelijk niet binnen geweest omdat het vol zat, was het niet alleen maar vreselijk gekrijs en geschreeuw maar, had het meer iets van jonge bandjes die hier de kans kregen hun liedjes te laten horen. Dinsdag liep ik deze plek voor het eerst binnen wat zo een Amsterdams krakerspand had kunnen zijn met alleen maar volledig getatoeëerde personeelsleden waarvan hier en daar een nog een paar piercings had. Op zich ook wel te verwachten in een tatoeageshop, bar en rockclub locatie.
We zaten op leren krukjes voorbeelden van tatoeages op de muur te bekijken toen een kleine, dikke vrouw van een jaar of dertig schreeuwerig binnenkwam. De mensen die er werkte reageerde op haar alsof ze een vaste klant was die niemand serieus neemt en alleen al begint te lachen bij die ideeën die zij op haar lichaam wil laten brandmerken. Ze begon, out of the blue, ons enthousiast haar rug tatoeage te laten zien. Een naam waar Aline en Ana van in de lach schoten. Laten we het erop houden dat het het zelfde zou zijn alsof ik nu in grote letters Frans Bauer of Gerard Joling op mijn rug laat zetten. Dit keer kwam ze voor een navelpiercing, waarvan het eerste dat door me heen schoot was dat het geldverspilling zou zijn aangezien hij al gauw zou verdwijnen tussen haar vetrollen.
Misschien is dit maar een fase en verklaard iedereen me voor gek maar, soms denk ik erover om misschien bij terugkomst in Nederland een kleine tatoeage te zetten op een onopvallende plek, de achterkant van mijn nek bijvoorbeeld. Een woordje, iets dat me doet denken aan Brazilië want ik zal een ervaring als dit altijd met me mee dragen en het heeft me tot nu al veel geleerd laat staan als ik over 9 maanden thuis ben. Schrik er niet te veel van mam als je dit leest, het is gewoon een idee waar ik wel eens over nadenk. Dat komt misschien wel omdat hier een keer een tatoeage of een piercing zetten niet iets heel dramatisch is en gewoon een kwestie is van doen...