moeilijke momentjes
Blijf op de hoogte en volg joekenel
18 September 2013 | Brazilië, Araguari
Nou het was zo ver, mijn eerste huil moment is geweest. Het luchtte op om mijn emotie er echt uit te gooien. Al een paar dagen liep ik met een lichte brok in mijn keel. Maar, voor mij helpt huilen gewoon soms zo goed, het lucht op om m'n gevoelens te uiten en erover te praten.
De reden voor mijn tranen weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik denk dat het een grote berg met kleine dingen was. Iets meer dan drie weken in Brazilië zijn en beseffen dat dit geen vakantie is maar een nieuw leven dat je begint. En vooral dat nieuwe, alles is nieuw en dat maakt het zo leuk en interessant maar te gelijk ook zo ingewikkeld. foto's zien van je zusjes, ouders en vrienden geven je een besef dat je echt buiten die routine staat. Ik wil absoluut niet naar huis maar dit hele mooie project is soms gewoon ook zo heftig! en ik ga zeker niet opgeven! Maar soms wil ik gewoon m'n ogen dicht doen en slapen. Die tranen waren denk ik ook deels vermoeidheid, deels onzekerheid. Het gevoel dat je, je zo klein voelt in deze grote wereld en geen ouders hebt die je de weg wijzen zoals ze altijd hebben gedaan. Ik moet het zelf doen, zelf inschatten wat goed en fout is en voor mezelf opkomen in wat ik wel en niet wil. Vooral dat laatste loop ik zo af en toe tegen op. "nee" zeggen blijft moeilijk. Ik wil niet saai of onbeleefd overkomen dus zeg ik maar "ja". Terwijl ik soms het liefst wil zeggen 'ik heb hier echt geen zin in, ik ben moe" enz. Dit weekend heb ik dan ook gesproken met de coördinator en chairman van onze Rotaryclub en hij vertelde me dat je heus wel 'nee' mag zeggen alleen zeg altijd 'obrigada'. Het magische woord hier. 'Brazilianen willen dat alles goed met je gaat en willen voor je zorgen vandaar dat ze zoveel vragen' vertelde hij. Het was heel fijn om er over te praten. Later die dag kwamen dan dus toch de tranen en was het ook zo fijn om met Rosania erover te praten weliswaar in gebrekkig Portugees en google translate maar, het voel echt als een tweede moeder voor me die er voor me is. Daar ben ik haar zo dankbaar voor. Ook m'n vriendinnen hier zijn geweldig. Ik had het woord 'triste' nog niet eens getyped of ze stonden al met een auto voor de deur te toeteren om açaí te gaan eten en die avond heeft me echt geholpen!
Ik heb het ontzettend naar m'n zin maar ik denk dat deze momenten er gewoon bij horen en dan haal ik diep adem, tel tot tien en herhaal waarom ik dit wilde. Ik ga zeker niet opgeven en ga nog genoeg geweldige dingen en tijden tegemoet!
De reden voor mijn tranen weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik denk dat het een grote berg met kleine dingen was. Iets meer dan drie weken in Brazilië zijn en beseffen dat dit geen vakantie is maar een nieuw leven dat je begint. En vooral dat nieuwe, alles is nieuw en dat maakt het zo leuk en interessant maar te gelijk ook zo ingewikkeld. foto's zien van je zusjes, ouders en vrienden geven je een besef dat je echt buiten die routine staat. Ik wil absoluut niet naar huis maar dit hele mooie project is soms gewoon ook zo heftig! en ik ga zeker niet opgeven! Maar soms wil ik gewoon m'n ogen dicht doen en slapen. Die tranen waren denk ik ook deels vermoeidheid, deels onzekerheid. Het gevoel dat je, je zo klein voelt in deze grote wereld en geen ouders hebt die je de weg wijzen zoals ze altijd hebben gedaan. Ik moet het zelf doen, zelf inschatten wat goed en fout is en voor mezelf opkomen in wat ik wel en niet wil. Vooral dat laatste loop ik zo af en toe tegen op. "nee" zeggen blijft moeilijk. Ik wil niet saai of onbeleefd overkomen dus zeg ik maar "ja". Terwijl ik soms het liefst wil zeggen 'ik heb hier echt geen zin in, ik ben moe" enz. Dit weekend heb ik dan ook gesproken met de coördinator en chairman van onze Rotaryclub en hij vertelde me dat je heus wel 'nee' mag zeggen alleen zeg altijd 'obrigada'. Het magische woord hier. 'Brazilianen willen dat alles goed met je gaat en willen voor je zorgen vandaar dat ze zoveel vragen' vertelde hij. Het was heel fijn om er over te praten. Later die dag kwamen dan dus toch de tranen en was het ook zo fijn om met Rosania erover te praten weliswaar in gebrekkig Portugees en google translate maar, het voel echt als een tweede moeder voor me die er voor me is. Daar ben ik haar zo dankbaar voor. Ook m'n vriendinnen hier zijn geweldig. Ik had het woord 'triste' nog niet eens getyped of ze stonden al met een auto voor de deur te toeteren om açaí te gaan eten en die avond heeft me echt geholpen!
Ik heb het ontzettend naar m'n zin maar ik denk dat deze momenten er gewoon bij horen en dan haal ik diep adem, tel tot tien en herhaal waarom ik dit wilde. Ik ga zeker niet opgeven en ga nog genoeg geweldige dingen en tijden tegemoet!
-
18 September 2013 - 19:51
Joekenel:
He lieve Joek,
Allereerst heel veel liefs van mij omdat je je rot voelt (voelde?) en dat is niet leuk. Ik vind dat je dit heel dapper en mooi doet, het feit dat je dingen zo bewust beleefd, en ook stilstaat bij momenten die je moeilijk vindt, gaat je nog heel erg helpen op andere momenten in je leven. Ik vind je reisverslag geweldig en grappig om te lezen, en dat vinden Patrick en Neeltje ook, al merk jij dat misschien niet omdat we er niet steeds op reageren: we volgen je met veel bewondering.
Meissie, hang in there, wij denken aan je en zijn trots op je! Veel liefs van tante Joek, Patrick, Neeltje, Rosemarie & Willem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
