Braziliaans voetbal en mismomentjes

Het is inmiddels weer zondag en ik begin steeds meer m'n eigen ding te doen. Iets wat ik best fijn vind want zo creëer ik meer m'n eigen leven hier in Brazilië. Zelf afspraken maken met mensen ook Matheus hoeft niet elke keer mee, voor hem zelf misschien ook wel fijn. Ik zit hier nu bijna drie weken en mijn Portugees gaat eigenlijk hartstikke goed. De Portugese les is begonnen maar dat is niet de reden ik ontmoet zo veel mensen die geen woord Engels spreken dus veel keuze heb ik gewoon niet. Volgens mij praat ik wel heel illegaal maar je moet ergens beginnen en hopelijk word m'n zinsopbouw beter met de tijd. Het verstaan gaat elke dag beter ook het communiceren met m'n gastmoeder word steeds leuker en gaat beter. Als Matheus weg is of slaapt en we samen in de keuken staan kunnen we al kleine gesprekjes voeren, nog steeds komt veel handen en voeten werk aan te pas en ook Google Translate is nog vaak aanwezig, maar toch een goed begin vind ik zelf voor iemand die hier nog niet eens drie weken is.

Gisteren gingen ik, Zaria en de Portugese lerares (Talita een leuke, slimme meid van 26) naar Pica Pau, een club waar ik al eerder over vertelde maar echt heel erg leuk. Ik moet zeggen dat ik voor me gevoel echt door een zomervakantie park in Amerika in de jaren 50 liep. met oude muziek op de achtergrond deed me denken aan jou mam. 'Dirty Dancing' had er zo opgenomen kunnen zijn, dat gevoel kreeg ik. In Pica Pau leidde we Ria rond door het park en zo kwamen we dus ook langs de sportvelden. Zij vindt tennis erg leuk en zo lieten we haar de tennisvelden zien. Daarnaast liggen de voetbalvelden waar nu niets te zien was waardoor we als snel naar die binnenzalen liepen en zaalvoetbal gingen kijken. De sfeer van de zaal deed me echt denken aan de Marokkaanse sporthal in Chefchaouen waar we twee jaar geleden Marokkaanse gymles kregen alleen ontbrak hier een grote Marokkaanse vlag en een foto van hun koning, verder was het precies hetzelfde. En werd er super goed gevoetbald door zowel grote als kleine jongens. De leukste en apartste trucjes werden geshowd. Erg leuk om te zien. Wat voetbal hier betreft weet elke Braziliaan op z'n mist drie Nederlandse voetballers op te noemen. Sneijder, Robben, van Persie, van Bommel en ook van Stekelenburg hoor ik het meest, met een aparte uitspraak, voorbij komen. Zodra ik de namen op z'n Nederlands uitspreek proberen ze het vaak te herhalen met nog steeds weinig succes. Ook weet iedereen van Ajax en als trotse Amsterdammer begin ik dan natuurlijk helemaal te vertellen over het Nederlandse voetbal! Ik had denk ik ook een paar oranje shirts mee moeten nemen van ons elftal. Ik denk dat al vijf mensen hebben gevraagd of ik er een voor hun kan regelen en ik zeg wel ja maar heb geen flauw idee waar vandaan haha. Dus pap en mam mochten jullie komen neem voetbalshirts mee!
Seedorf wordt hier wat minder als en held gezien daar en tegen wordt Neymar weer als een koning ontvangen. Mijn gastgezin is wat minder van het voetbal dus ik mis het voetbal kijken met m'n vader op zondag avond of met Yassir de wedstrijd Barca-Real op school de volgende dag nabespreken. Ook mis ik m'n hockeytraining. Meisjes zijn hier wat minder van het sporten en hockey bestaat hier überhaupt niet. Ik zit dan nu wel bij een sportschool maar, het spelen in een team, het spelen van een spel en willen scoren en winnen mis ik best wel. Als ik dan in de school pauzes voetbal zit te kijken en meiden me echt heel raar aankijken als ik vertel dat ik dit echt leuk vind denk ik soms van ja dat is jammer. Het komt wel goed en ik zal hier wel m'n passie vinden wat sport betreft.
Het was gister niet zo druk in Pica Pau omdat dit een 'koude' dag was. "Que frio!!" (pff wat koud) krijg ik de hele dag te horen met 25 graden. Dit is dus typisch Braziliaans zeggen dat het koud is en heel geshockeerd kijken als ik vertel dat wij Nederlanders zo gelukkig zijn met zo'n dag als deze. Ook geen een Braziliaan wil in de zon. Dus het idee van ik kom bruin terug was leuk voor zolang het duurde haha. Ook heb ik denk ik al meer dan tien keer vertelt dat wij dus niet lunchen, of weinig, en toch blijven ze vragen of hij slapen na de lunch en wat we eten haha. ze geloven gewoon niet dat wij niet lunchen met warm eten en de hele dag school hebben.
afgelopen week was toets week op school en ik heb die echt gevaccineerd mee gemaakt hier kwamen mensen op school vroegen aan de gene achter zich welke toetsen ze vandaag kregen. Een dag geleden had ik even contact met m'n zusje Trijntje die me vertelde dat ze wiskunde moeilijk vond en al van plan was om op huiswerk begeleiding extra hulp te vragen, dat moment dacht ik echt 'ohja Nederland' het echte leven, misschien heb ik het mis maar voor mijn gevoel leven de mensen hier echt af en toe met lang leven de lol en begint het echt moeten leren pas als je een studie gaat doen. In Nederland als je iets niet snapt ga je gelijk hulp vragen en anders heb je een probleem want een toets niet goed maken is slecht voor een volgend rapport en een slecht rapport is misschien geen overgang. Wat ik ermee wil zeggen is dat de gevolgen groter zijn in Nederland en hier het allemaal niet zoveel uit maakt iedereen elkaar alle antwoorden geeft tijdens de toetsen en de leraar even leuk mee lacht. Mijn Engelse toets was dan ook wel ergens vrij pijnlijk dat iedereen in zijn laatste jaar van de middelbare school zit en de toets als volgt gaat: read the text: 'Lucy and William are married...' question: Are Lucy and William married?' en ik om me heen keek en mensen echt zag kijken van 'shit wat kan het antwoord zijn' maar goed deze toets was ook mijn enige voldoende en de rest heb ik eigenlijk volledig verpest hahaha.

Ook had ik deze week m'n eerste down momentjes, helemaal niet erg hoor geen heimwee of huilen maar wel even herinneringen en momenten dat je denkt jongens soms mis ik jullie wel hoor!. Ook pap ik weet niet perse waarom maar ons afscheid om Schiphol deed me zoveel het moment dat je me vasthield en in m'n oor fluisterde dat je zo trots op me was met een trilling in je stem heeft me ook in het vliegtuig nog veel tranen gekost. ik weet niet waarom maar dat moment deed me zoveel en kan me nu nog een brok in m'n keel geven. afscheid nemen van iedereen was heel moeilijk hoor begrijp je niet verkeerd maar dit is in het speciaal even blijven hangen.

Gisteren gingen Matheus, ik en m'n gastouders weer naar de kerk. Vandaag was Metheus' laatste dienst voor zijn vertrek naar Mexico en dat werd dan ook even naar voren gehaald. Matheus werd op het podium geroepen en nog geen minuut later zijn ouders. Iedereen spreidde z'n handen gericht naar God en begon met hun ogen dicht te bidden voor Matheus, ik verstond weinig maar het was wel geweldig om te zien hoe zo'n 60 mensen met zo'n overtuiging voor Matheus aan het bidden waren. Na de dienst zoude we bij Matheus' peetmoeder gaan eten met een hoop mensen van de kerk en ook de pastoor, Paulo, was aanwezig en heeft denk ik bijna de hele avond tegen me gepraat over een visaas bedrijf in Rotterdam waar hij bij heeft gewerkt (ik had er nog nooit van gehoord maar dat kon hem niets schelden en bleef maar vertellen). Vlak voor het eten verzamelde iedereen zich in de woonkamer staand in een kring en sprak iedereen om de beurt mooie, lieve en moedige woorden naar Matheus toe (wat ik er dan van begreep en qua uitdrukking). Matheus' peetmoeder was aan de beurt en pakte haar bijbel erbij. Gedurende haar woorden zei iedereen een paar keer "amen" in koor of knikte overtuigend mee op haar woorden. Ik stond naast mijn gastmoeder en ik weet niet welke woorden het waren maar voor haar genoeg om alle emotie eruit te gooien en ze barste vol in huilen uit. Daar stond ik dan in een kring vol gelovige Brazilianen iedereen hun ogen gesloten behalve ik, ik had mijn hand op Rosana's schouder en keek om me heen denkend aan mijn eigen familie, aan m'n eigen moeder. Aan onze Italiaanse lunch mam in Florence dat moment dat ook wij wat tranen lieten vallen om precies dezelfde reden. Dat zijn momentjes dat je thuis even mist en het liefst met z'n vijven met een pot thee naar de Killing had willen kijken en het allemaal niet zo ingewikkeld is. Dat gevoel kreeg ik trouwens wel een beetje mee toen ik een paar uur eerder die dag had geskyped met ons gezin en ik hun vertrouwde gezichten weer zag, Trijntje's bekende badjas, de herkenbare theekopjes en onze groene keukenmuur op de achtergrond. Het was heel fijn om te zien dat het goed met hun gaat en ook te horen dat zij weer doorgaan met de dagelijkse routine waar ik voor het eerst in m'n leven even buiten sta en ik niet vraag wanneer de hockeytrainingen weer beginnen en we weer moeten leren voor school of het hebben van een agenda vol met afspraken die heel leuk zijn maar je soms zo gek maken en je niet kan wachten op een dagje uitslapen. Maar goed zodra je je laptop dichtklapt na een uur lang Nederland op de Skype besef je al weer heel snel dat je hier bent en nu je dagelijkse routine in Brazilië weer doorgaat en het vertrouwde Nederlands praten weer veranderd in Engels, Portugees en gebarentaal.

Nog drie dagen en dan gaat Matheus toch echt weg. Ik vind het jammer, we hebben echt een goede broer en zus band opgebouwd in de kleine drie weken en die stopt nu ineens. Nu moet ik het echt zelf doen en kan ik niet meer Matheus vragen te vertalen wat z'n moeder me zojuist vroeg. Ook het maken van afspraken en het voor mezelf moeten organiseren en regelen is nu aan mezelf. Niet dat ik contact gestoord ben dus dat komt wel goed met mijn positieve instelling. Maar, los van de praktische kant van het missen van Matheus zal ik hem ook echt missen als persoon. Ik gun het hem zo erg. Ik heb nog nooit iemand zo enthousiast gezien voor z'n exchange als Matheus. Als ik mezelf even terug denk een week voor mijn vertrek zie ik alleen maar een depressief, huilend, half ziek persoon dat onder de dekens ligt weg te rotten als Bridget Jones.. Maar die stemming veranderde gelijk hoor bij aankomst haha. Morgen gaat Matheus denk ik beginnen met inpakken en zaterdag hebben we alle cadeautjes voor z'n gastgezin ingepakt 'Jezus, hoeveel kun je geven?' dacht ik en voelde me opeens heel gierig met m'n klompjes en potten stroopwafels.